Паехаць у Адэсу мне прапанавалі нечакана – літаральна за тыдзень да гадзіны Х. Я страшна вылаялася ў тэлефон і …згадзілася, А што – нармальная жаночая логіка.

Шкада, што стваральнікі новых правілаў беларускай арфаграфіі пакінулі ў якасці літаратурнай нормы вымаўленне праз "Э". Самі жыхары горада кажуць толькі “Адзеса”, і слова ад гэтага здаецца салодкім, салёным і вострым адначасова, як мядовая запраўка для салаты (тры лыжкі аліўкавага алею, тры лыжкі соевага соўса, дыжка мёду). Вецер з мора, здаецца, можна спрабаваць на язык – ён салёны і цёплы. Пясок з Ланжэрону застаецца ў валасах, у кішэнях, на рушніку – дробны, светлы, як соль.